Blog van Zaber-Rose

Ongeveer zes jaar geleden nam mijn vriendin mij mee naar wat toen nog ARToMoNDo heette. I hoorde haar altijd praten over hoe fijn ze het vond daar. Ik vroeg haar ‘mag ik een keer mee?’ En ja ik mocht mee!

Ik ben altijd kapster geweest, ik vond het fijn om te doen en zo was ik toch op een kunstige manier bezig. Maar toen begaf mijn lichaam het. Ik kon niet meer de hele dag staan en de neuropathie in mijn voeten hielp ook niet. Na tien jaar een eigen zaak gehad te hebben moest ik die opzeggen. Vlak daarna ging ik scheiden en viel ik in een gat. Ik woonde in een nieuwe stad, en ik kende amper mensen. Van alles ging door mijn hoofd want wat moest ik nu gaan doen? Ik had verder geen diploma’s, wie wou mij nu met mijn beperkte lichaam. De een dag kan ik alles de volgende dag niks. Daar zat niemand op te wachten. Er gaat heel wat door je hoofd en je weet niet waar je moet beginnen. Het was best een proces waar ik doorheen ging, ik moest mijn hele leven op zijn kop zetten. Ook een deel acceptatie was belangrijk. Ik heb intussen geleerd dat door gewoon wat te proberen kom je er zelf achter wat fijn voelt. Ik had besloten om alleen dingen te gaan doen waar ik plezier in heb wat uit mij hart komt.

Toen kwam ik bij het atelier.  Ik werd gelijk verliefd, op de mensen, de begeleider en de eigenares wie Marianne heet. Het was super relaxed, niks moest, een ik kreeg zelfs complimenten! In deze maatschappij hoor je altijd wat je fout doet, nooit eens een keer een compliment.  Het mooiste is dat er zo veel verschillende mensen komen. Ieder heeft zijn eigen ding en dat woord allemaal geaccepteerd. Niemand is gek of apart of wordt anders behandeld, zo zou het in het echt wereld moeten zijn! Het is alsof je in een ander wereld terecht kom. Met verschillende oefeningen en opdrachten kwam ik langzaam uit het gat. Als kind was ik altijd blij als ik kon schilderen, tekenen, mozaïeken en een zoveel meer. Gek, dat je door het leven vergeet waar je vroeger zoveel plezier in had.

Intussen ben ik al zes jaar bij de ARToMoNDo, tegenwoordig Kunstwerkt, en hoop er nog jaren door te brengen en te leren. Met mijn add krijg ik veel rust in mijn hoofd, om beter te functioneren in deze maatschappij. Door die rust ben ik nu een boek aan het schrijven, ook met behulp van Marianne. Het verwerken door het schrijven van een autobiografie helpt mij. Dus Kunstwerkt werkt echt!, het is mijn thuis, weg van huis.

Zaber-Rose