Vrijdag voedselbank dag

Het is weer zo veer… vrijdag voedselbank-dag

In de laatste weken heb ik altijd op vrijdag een vaste afspraak met de voedselbank. Maakt niet uit hoe laat ik er kom, ik sta altijd in een rij met de anderen die deze date hebben.

Ook staan we om Corona niet meer zo dicht bij elkaar, is het toch nooit een saaie wachtrij. Veel mensen kennen elkaar van de “boodschappen rij”. Van gezicht ken ik ondertussen ook een aantal mensen.

Ook de vrijwilligers, die de goederen uitdelen zijn ondertussen bekende voor me.

In de rij te staan geeft me de gelegenheid naar de mensen te kijken. Een fijne “sport” die ik ook op terrasjes graag beoefen. Aan de mensen, die al klaar de hal verlaten, kan ik een beetje zien, wat er vandaag in de “aanbieding” is. Weer margarine, Becel light… nee, niet meenemen, heb er al voldoende van en ja, vandaag zijn er opbakbroodjes, geweldig.

Daar is ze weer… die dame, die altijd goed gekleed en op hoge hakken hier komt. Ze lijkt de voedselbank met een supermarkt te verwarren

De man voor me in de rij speelt en speel op zijn mobiel, niet echt gezellig, maar beter dan die dame achter me. Met handen en voeten verteld ze over haar belevenissen bij de laatste voetbalwedstrijd en ik moest bang worden een schop of een klap te krijgen.

Een keer was ik met een man achter me in de rij in het gesprek geraakt. Hij vertelde me dat hij door echtscheiding zijn huis moest verkopen, zijn (ex)vrouw met de buurman ging leven en hij op die manier in de schuldsanering terecht was gekomen.

Eindelijk, mijn beurt…Afhankelijk van je levensomstandigheden krijg je een bepaalde kleur en maat krat. Mensen met kinderen krijgen ook nog een muntje voor wat extra fruit. De mijne is een rode voor alleenstaanden. In het krat dat voor mij in het boodschappenkarretje wordt gezet, vind ik al wat goederen. Blikken met fruit of groenten, snoep, flesjes Amsterdamse Cola, trouwens erg lekker, e.z.v.

Veel van de makkelijk bederfelijke goederen met name vlees en vleeswaren worden bevroren uitgereikt. Mijn diepvries was nog nooit zo vol. Alleen voor yoghurt uit de diepvries ga ik zeker niet meer. Ontdooid smaakt die niet meer echt en ziet er bedorven uit. Door het vriezen scheiden  vaste onderdelen en water, die ook door kloppen, niet meer bij elkaar komen.

Mijn buurman naast me krijgt, net als ik, een pak reist en een pak deegwaren. Hij probeert te onderhandelen of hij niet in plaats van de deegwaren nog een pak reist kon krijgen, maar nee, dat mocht niet. Kort besloten heb ik hem mijn pak reist gegeven en kreeg hiervoor in plaats zijn deegwaren.

Aan het einde van de uitgifte staan tafels om je goederen in te kunnen pakken. Onder het pakken valt me op dat er alweer leverpastei erbij zit en ik laat ze achter voor de echte liefhebber.

Ik neem niet meer alles. Natuurlijk eet ik niet alles en weggooien kan en wil ik niet.

Ontzettend blij, dat de voedselbank bestaat, ga ik met mijn “boodschappentassen” naar huis en weet, dat ik me geen zorgen hoef te maken of ik wel of niet voldoende brood in huis heb voor de aankomende week.

Auteur Elke Pilz